Hallo….Ik zit te wachten…. Mei 2018
29/6-24 Salut a tous,
Op dit moment gaat met onze hond steeds minder goed, hij kan niet meer op zijn achterhand steunen en zakt door zijn achterpoten, zijn rechter achterpoot is verlamd geraakt en links is overbelast en pijnlijk en sleept. Helaas gaat zelfstandig lopen en eten niet meer en we zien dat Vidar pijn heeft en verdrietig is. We (en de dierenarts) hebben met medicijnen geprobeerd een neurologische verlamming van de achterhand op te lossen maar dat heeft niet gewerkt. Vidar zijn sanitair decorum is steeds meer niet op orde.
Hij is is inmiddels 16 jaar geworden en heeft bij ons een beter hondenleven dan ooit vergeleken met zijn vorige adres. We hebben hem ‘overgenomen’ in 2017 nadat hij veel mishandeling heeft moeten ondergaan.
Gelukkig is hij nu geheeld tot een echte vrije gelukkige hond die het fijn vindt om buiten te zijn en niet meer bang is voor mannen, zware stemmen en een lawaaierige omgeving. Hij heeft daar hard voor moeten werken, maar liefde en aandacht doet een boel goed. Hij herkende feilloos de verbinding die we met zoon Daan en vrinden hebben, zoals met vriend Ries, en bewaakt hen ook. Het liefste moet en zal hij in het midden tussen zijn roedel liggen en gaat feilloos op de middenstreep liggen als wij een plek kiezen in ons huis.
Omdat opstaan en vooral ook lopen op een gladde ondergrond niet gaat hebben we in de winter alle matten en tapijten naar de salon en keuken gehaald zodat verplaatsen voor Vidar iets makkelijker zou zijn. Elke ochtend en avond houden Hermine of ik Vidar “vast” (healing) en helpen hem energetisch op weg, echter nu is zijn energie steeds meer op. .
Feitelijk zijn ook hier weer alle clichés waar, namelijk als je goed voor een hond bent is deze ook goed voor jou. Waar wij heen gingen was ‘De Vidar’, hij huppelde vrolijk met ons mee en is ook net als wij volledig geëmigreerd naar France.
We zien dat hij blij is met de ruimte en vooral de tijd die we voor hem hebben sinds de emigratie in 2018. Ik heb wat foto s bij elkaar gezocht van door de jaren heen. Hier boven was 2018 toen we net in ons eerste Franse huis waren aangeland en hij achter in de hondenbak zat.
Nu is moment aangebroken om van elkaar afscheid te nemen na een goed hondenleven. Niet meer zelf kunnen opstaan wanneer je wilt, je etensbak en drinken niet meer vinden en moeite met zijn sanitair en continue pijn, gedempt door pijnstiller, dat hoort niet bij een hond en dus ook niet bij Vidar.
We gaan maandag naar onze veearts om te overleggen wat het beste is.. a prochaine Bob.
begraafplek Vidar op ons terrein
Inmiddels weekje verder heeft Vidar een plekje bij ons op het terrein.
mijn poten doen niet meer wat ik wil. Mei 2024
Heerlijk als ik maar kan liggen…juni 2024
het leven is best goed in France 2018
daar zit toch een mol zeker weten , nog ff graven..2021
op vakantie 2020
12 reacties
Jetske · 29 juni 2024 op 17:34
Heel jammer, maar dit is toch echt ondraaglijk lijden lijkt me. Ik snap dat het jullie pijn doet om afscheid te moeten nemen van deze lieverd, maar dat is denk ik de enig overgebleven optie. Hij zal een enorme leegte achterlaten, daar ben ik van overtuigd, en ik wens jullie dan ook heel veel sterkte met deze beslissing. Hij heeft bij jullie een prima leven gehad, dat hem inderdaad het verleden heeft doen vergeten. Hij is bij jullie een heel andere hond geworden, en van de vrijheid van het franse platteland heeft hij met volle teugen genoten. Een hond om nooit te vergeten! Sterkte!
Tjaco · 29 juni 2024 op 19:11
Als hondenliefhebber (en -‘eigenaar’) kan ik me heel goed voorstellen dat dit een moeilijke tijd voor jullie is. Een hond is een oprechte vriend voor het leven. Op enig moment alles af te moeten wegen en de ‘beste’ keuze te maken blijft iets wat vreselijk moeilijk is.
Sterkte.
Bob · 29 juni 2024 op 19:18
dank je Tjaco
Bob · 29 juni 2024 op 19:19
dag Jetske, yep zo is het.
Henry · 29 juni 2024 op 22:38
Heel veel sterkte Bob. Afscheid nemen van een echte vriend en volwaardig gezinslid is en blijft verschrikkelijk.
Bob · 30 juni 2024 op 07:20
Henry een echte vrind is het…
Lies · 30 juni 2024 op 09:40
Veel sterkte Bob en Hermine! Omdat ik leef met een 17-jarige hond kan ik me wel wat voorstellen bij jullie waarnemingen en gevoelens. Vidar ziet er nog steeds prachtig uit met zijn sneeuw-witte vacht, maar eenmaal is het mooi genoeg geweest …
Marja · 30 juni 2024 op 11:10
Lieve Hermine en Bob,
Mooie blog over Vidar en zijn leven, Bob. Vorige zomer waren er al voortekenen hè, dat zijn leven in de laatste fase kwam.
Veel sterkte voor jullie beiden, voor de lege plek die Vidar achterlaat, maar voor altijd is een plek in het hart…..
Liefs en groet, ook namens Leo,
Marja.
dank je
steven · 1 juli 2024 op 13:55
Hey Bob,
sterkte met de moeilijke beslissing die komen zal. Is het niet vandaag dan misschien wel morgen. Maar op een dag gaan we allemaal. Hij heeft bij jullie zijn verdiende laatste plaats gekregen, waar hij altijd op de eerste plaats kwam.
Dag Steven, dank voor reactie. we hebben vanmiddag op 1200u begraven op ons terrein… We zjn wel verdrietig en even wennen zonder die witte wolf echter de beslissing was goed om te laten onslapen. Vee arts zag ook dat “op” was fysiek voor de hond. IS goed zo…
Bob · 1 juli 2024 op 16:08
Dag Steven, dank voor reactie. we hebben vanmiddag op 1200u begraven op ons terrein… We zjn wel verdrietig en even wennen zonder die witte wolf echter de beslissing was goed om te laten onslapen. Vee arts zag ook dat “op” was fysiek voor de hond. IS goed zo…
Frits · 15 augustus 2024 op 17:55
Hallo Bob, ik had al begrepen dat dit er aan zat te komen. Beestje heeft een zeer fraaie leeftijd bereikt en heeft bij jullie zo te zien een meer dan goed tehuis gehad. Afscheid nemen is altijd hard, ik weet dat uit eigen ervaring. Mijn Duitse herder was een fantastische hond, is alweer bijna 30 jaar geleden dat ik afscheid heb moeten nemen maar ik denk nog wel eens aan hem en zijn foto staat nog altijd op mijn bureau.
Sterkte met de zoektocht van een nieuwe hond, met Beau Mec was het helaas geen succes.
groet BraboFrits
Bob · 15 augustus 2024 op 20:02
dag Frits, dank voor jouw reactie. Onze Vdiar ligt op ons eigen terrein, dat is met drie ha groot genoeg. We lopen er langs in onze dagelijkse ronde over het terrein en dat heeft wel wat. Dierenliefde gaat direct van hart naar hart en daar zit niets tussen…