Het Franse U (vous) en zes jaar France

10/2 2024. Salut a tous

We werken en wonen al weer bijna zes jaar in France, de tijd vliegt voorbij en bijzonder kort samengevat: het bevalt goed en feitelijk steeds beter, we hebben het goed samen hier in ons mooie huis. Door het schoolbus rijden heb ik de wijde omgeving goed leren kennen en soms ook de bijbehorende mensen of ouders van de schoolgaande jeugd. Doordat de taal steeds minder een belemmering vormt komt er van alles op het pad.

Ik heb inmiddels mijn vaste stops bij plaatselijke café’s op mijn route en ja hoor, dezelfde gasten staan weer aan de toog. De schoolbus is een goede binnenkomer voor een gesprekje en zo weef je in het plaatselijke leven…De stamkroeg in ons gehucht is altijd een beetje thuiskomen en daar eten we ook regelmatig.

Maar dan, als een bliksemflits ben je in een keer weer even in Nederland….o nee dat lijkt zo…. Ik sta gewoon in France, bij Vichy TGV station de Gare sta ik met de bus en komen een aantal Nederlanders met een boel lawaai de bus-perrons oplopen. Ik zag mensen met opgetrokken wenkbrauwen kijken naar een groep van zes Nederlanders die alles overstemden en naar een collega liepen…..Omgangsvorm is hier anders geregeld

Het is eigenlijk niet bepaald de gewoonte om zo in het openbaar veel herrie te maken in de normale omgang ..ja ja we denken even niet aan de gele hesjes en de boze boeren….Op een op andere manier voel ik me  wat ongemakkelijk als landgenoten zich zo gedragen.

De beleefdheid is in France toch een veilige omgangsvorm die voor mij/ons bijzonder prettig aanvoelt. In Nederland wordt tegen bijna iedereen “jij” gezegd, ook tegen ministers, ouderen of functionarissen. Ik heb dat nooit prettig gevonden. Immers de u-vorm heeft ook een functie. Hier in France spreken we elkaar meestal aan in de ‘vous’ vorm of U.

M. mijn 27 jaar jonge schoolbus-chef, spreek ik aan met de voornaam,  maar wel in de U vorm. Andersom gebeurt dat ook en collegae onderling gebruiken meestal ook deze vorm van beleefdheid.

De beleefdheidsvormen gaan voor mij als van origine Nederlander soms wel ver, want als de Chef belt voor een verandering in schema’s zegt hij “De toute façon, je ne vous dérangerai pas”, of vrij vertaald; ik bel toch niet ongelegen? Tja, dat hoeft voor mij ook weer niet. Maar het is wel beleefd. Wij worden als Nederlanders toch wel te direct en wat bot in de omgang ervaren.

Het blijft altijd een beetje zoeken, want direct op het doel afgaan gaat hier gewoon niet goed want dan kun je de gesprekspartner in verlegenheid brengen. Fransen willen liever geen direct “nee” zeggen.  Zo wil ik bijvoorbeeld dolgraag een ander merk schoolbus, omdat de huidige een stoel heeft die mij spier/rugpijn bezorgt. Ik heb daar in fases naar toe gewerkt.

Zoiets als, “het is handzame bus maar ik zit er niet zo fijn in met mijn lange benen”, fase 2, “de vorige bus ervoer ik comfortabeler  voor mijn lijf”  en fase 3 (inmiddels 6 weken later) “ik moet toch eens aan de huisarts vragen of er iets aan te doen is” en vervolgens vertellen dat het rijden met het  andere merk bus beter ging wegens betere bredere stoel. Nu hoorde afgelopen week dat de chef nu probeert de bus te regelen.

Andersom, als iemand een vraag heeft aan mij dan gaat dat ook indirect. Vraagt onze buurman, kun je ook op een 4×4 auto rijden – dan weet ik al dat er iets gaat gevraagd worden. Dan fase twee  “je gaat rustig met koeien om” en we praten over zijn koeien, de inseminatie controle  en hoeveel kalveren hij heeft.

Dan komt de vraag: de buurman vraagt of ik voor hem in de weidetijd regelmatig langs de verschillende percelen koeien ga kijken met zijn 4×4 en deze tellen, de draad  inspecteren en kijken of de koeien in orde zijn.

We hebben onze plek gevonden met werken en wonen in dit land en we blijven altijd étranger/vreemdeling vermoed ik en dat is niet erg. Er is gewoon een cultuurverschil en die bevalt ons. Het vraagt soms aandacht  van de Noorderling om te leven “in het Zuiden”…

Voor ons is ‘France une bonne endroit’..

jusqu’à la prochaine fois Bob.