Musique is hier toch anders in France

Onderstaand artikel is gevormd door te praten op donderdagochtenden tijdens mijn busroute met een stop bij het ‘café onderweg’ . Het is een klein cafeetje met een drumstel, zelfgemaakte bar en een piano en gitaar en Michel achter de bar met erg goede koffie. Geopend wanneer de eigenaar zin heeft maar de officiële uren staan op de deur en daarnaast soms het papiertje “fermé ce matin”. De foto is van dat café waar regelmatig muziek voorbij komt met jam sessies.

Tja, voor mij was Frankrijk vroegerrrr veel muziek, heeft met met leeftijd te maken dat ‘vroegerrr’. De grondleggers van het chanson van het heden zijn toch Edith Piaff 1915, Charles Aznavour, 1924 en Jaques Brel 1929.

Denk ook aan de grote rockster Johnny Hallyday uit 1943 die een paar jaar geleden op 74 jarige leeftijd is overleden en de hele natie France officieel uurtje in rouw was, inclusief de condoleances van de République Française.

Hetzelfde gebeurde met Charles Aznavour, mijn favoriete chanteur. Cultuur is hier wel een dingetje…
Ach, de Fransen en muziek, glaasje wijn erbij, aan de bar met klein gezelschap, maakt het leven op momenten weer bijzonder hier.

Edith Piaf werd in 1915 in Parijs geboren en werd halverwege de 20e eeuw beroemd als een van Frankrijks meest iconische en geliefde chanteuses. Ondanks een moeilijke jeugd, gekenmerkt door armoede en verlies, ontdekte Piaf op jonge leeftijd haar gave voor zingen en vestigde ze zich al snel als artieste op de straathoeken en in de cabarets van Parijs. Haar krachtige stem en emotioneel geladen optredens leverden haar een trouwe aanhang op en ze werd een van de meest gevierde en geliefde figuren in de Franse muziekgeschiedenis.

De ‘gouden eeuw’ van het Franse chanson was in het midden van de 20e eeuw (1945-1975) waarin het genre op zijn hoogtepunt van populariteit was. In deze periode produceerden veel van Frankrijks artiesten hun meest aansprekende muziek.

Enkele van de meest opvallende artiesten uit de gouden eeuw van het Franse chanson zijn Edith Piaf, Jacques Brel, Georges Brassens en Léo Ferré. Ze zullen mogelijk niet allemaal de Nederlanders aanspreken om hun soms van treurigheid doordrenkte teksten denk ik soms. Deze artiesten stonden bekend om hun krachtige en emotionele optredens en hun tot nadenken stemmende en sociaal bewuste teksten.

Edith Piaf’s “La Vie en Rose”, en Jacques Brel’s “Amsterdam”, zijn maar slechts een paar van de tijdloze klassiekers die vandaag de dag nog steeds bekend zijn bij het Franse publiek en zelf lady Gaga heeft het nummer in haar repertoire …

Jacques Dutronc (1943) was een van de pioniers van de Franse pop en zijn muziek combineerde elementen van het traditionele Franse chanson met een moderner, opzwepend geluid. Hits als “Et Moi, Et Moi, Et Moi” en “Les Play-Boys” maakte deze meneer een van Frankrijks meest toonaangevende popartiesten en hielpen de weg te bereiden voor een nieuwe generatie muzikanten.

Serge Gainsbourg en Jane Birkin van het bekende hijg lied “Je t’aime… Moi Non Plus”, ook in Nederland weken TOP 1, en toen van de radio geweerd. Gainsburg was een van de meest onconventionele en provocerende figuren in de Franse pop. Zijn muziek en teksten gingen vaak over onderwerpen waar een taboe op rustte en verlegden de grenzen van wat acceptabel was in de Franse muziek. Serge is muzikaal mogelijk een van de meest controversiële en invloedrijke figuren in de Franse pop en zijn nalatenschap blijft de Franse muziek tot op de dag van vandaag beïnvloeden.

Maar echt waar, er is een hele wereld aan geweldige Franse muziek die vaak onontdekt blijft. Van klassiek chanson tot moderne pop, Franse muziek heeft zoveel meer te bieden dan alleen de bekende hits.

Voor een eigentijdser geluid kun je terecht in de Franse’ indie popscene’. Bands als Phoenix, Air, Charlotte Gainsbourg en Zaz hebben allemaal een impact gehad op het wereldpodium en hun muziek is een goed voorbeeld van het diverse en innovatieve geluid dat Franse muziek te bieden heeft.

Je moet weten dat bij wet in France is vastgelegd dat bij de zenders minimaal ten minste 40 procent van de uitgezonden muziek Frans moet zijn. Bij overtreding dreigt een uitzendverbod van een maand of een boete ter grootte van 5 procent van de jaaromzet.

Rest mij te melden dat een aansluiting bij de Franse muziek ook een stevig muzikaal cultuurverschil voor mij helder wordt en dat vind ik leuk om mee te maken . Het Franse geluid in café en hedendaagse muziek is echt anders dan in Nederland.

Bij mijn mini-onderzoek naar de bekendheid van Tom Jones bleek de helft nog nooit van hem gehoord te hebben… Nederlanders zijn meer op Amerika en UK gericht met muziek en dat is in Frankrijk echt anders, ook met name de Noord Afrikaanse invloeden in de muziek laten zich vaak horen op de radio wat ik vaak een verrassende klank vind opleveren. .