Etiquette
Vanmiddag in gesprek bij onze kroeg een Frans echtpaar dat redelijk op leeftijd is. Tegen de tachtig denk ik.
Op een of andere manier kwam het gesprek op etiquette en de daarmee samenhangende verschillen met Nederlanders. Ik word daar uitgebreid begroet door de eigenaren als ik met de schoolbus een stop maak, eens in de week.. Veronique staat in de keuken en Damien achter de bar. Voor hen is het een wending in hun leven toen ze als zestig jarigen het café overnamen. Hun komst in het gehucht heeft zeker toegevoegde waarde en gelukkig zit deze stop in mijn busroute….
Al pratend vond Veronique de Nederlanders soms beetje onbeleefd in de openbare ruimte.. 
en meteen werd lachend gezegd “pas toi” , oftewel jij niet, ha ha.
Ik vroeg natuurlijk hoezo en toen kwam verhaal dat Nederlanders qua gedragingen in restaurants soms zo “grossier” oftewel “onbeleefd” zijn door onmiddellijk naar hun tafeltje te rennen zonder contact met de ober en vooral door ook zo luid te praten.
Immers je schoffeert de gastheer/vrouw in haar eigen huis is hier de gedachte, want hij is de Chef en de baas van het huis en je wacht rustig totdat je een tafeltje wordt aangewezen 
Dus….. mocht je ooit nog eens in France komen en een een restaurant bezoeken wacht dan bij de ingang op het aangeboden tafeltje, daarmee eer je de Franse etiquette.
En bij het verlaten van het pand a.u.b. geen vrolijk ‘bonjour’ zeggen maar “”au revoir” of “merci et bonne journée””. 
Zo is er nog meer etiquette die gebezigd wordt en in die `Nederland wat vergeten is.. die vooral gaat over de vormelijkheid in de dagelijkse omgang. Ook al ken je elkaar langer, zoals collegae, maar je bent geen vrienden, dan spreek je elkaar hier nog steeds vaak aan bij de voornaam maar wel in de vous vorm ..U dus.
Mogelijk is er een verschil met de jongere generatie onderling en de grote steden maar die ervaar ik hier nog niet.
A bien tôt ( tot de volgende keer) kun je ook zeggen als je nog eens terugkomt…
A la prochaine Bob.
0 reacties